Pilin & the Deathnote

พูดถึงวันนี้อยากจะร้องไห้ วิ่ง 500 เมตร จากตึกห้าไปตึกเจ็ด
ขากลับ ยกโทรสับขึ้นมา อ.สุรัตนาเรียกแล้วยึดไปซะแล้ว
อีกตั้งสองเดือนว่าจะได้ืคืน พอไม่มีโทรสับแล้ว
เหมือนอยุ่ตัวคนเดียวในโลกเลย ตอนเย็นเรียกแสนดึก
กลัวจนน้ำตาร่วง โทรสับก็ไม่มีติดต่อใคร เบอร์ใครก็จำไม่ได้
ก็มันอยู่ในเครื่องนี่นา ชีวิตเด็กหอแบบไร้เทคโนฯ
มันชั่งน่าเศร้าอะไรแบบนี้ T^T อยากได้คืนจัง ไม่น่าโง่เลย
หยิบมาโชว์อาจาย์แกซะงั้น อีกสองเดือน คงเน่าไป
ติดต่อกับป๊า แม่ พ่อ เพื่อน พี่น้อง ไม่ได้เลย T^T
เฮ้อออ

อยากตายชะมัด
ยิ่งตอนเย็นนี้ ไม่มีรถเล้งกลับบ้าน เรียนเสร็จหนึ่งทุ่ม
แทบร้อง อยู้่แบบเดี่ยวๆ ดีนะเพื่อนโทรเรียกเพื่อนให้
มาอยู่เป็นเพื่อน ไม่งั้นคงได้นอนข้างถนนแล้วมั้ง
รถเล้งก็แสนใจร้าย คนเดียวก็ไม่ยอมรับ ดีนะเนี่ยยย
มีลุงใจดี 20 บาทก็ไป ^^
วันนี้คงเป็นวันที่ซวยที่สุดแล้วแหละ

เฮ้อออออ

"อยู่ที่ยอมรับมัน"

ทำใจ